Death Cat Road

We rijden van Heraklion naar Rethymno in een glanzende Citroën C3. De weg wordt aangeduid als *the new road* maar ik heb hem hernoemd als *dead cat road*. De lijkjes langs de kant zijn talrijk. Verbrijzelde schedeltjes en verspreide stukjes vacht. Ondertussen leest Remco voor uit een Marco Polo reisgids: “Uitgaanstips: O Gunás: Originele taverna in het oude centrum, waar de gastheer en zijn zonen vanaf 21:00 uur dikwijls de zelden te horen lyra bespelen.” En “X-treme: Rockbar van twee Oostenrijkers, waar Griekse studenten als dj’s opereren, in een 500 jaar oud huis.” Hij lacht tranen in zijn ogen van de willekeur van de epitheta en de overvloed aan burgerlijkheid. Ik doe mijn best om niet uitbundig mee te lachen want ik rij hard over de weg vol haarspeldbochten en de ravijnen zijn hier diep. Ik stel me het Citroëntje voor, ingedeukt op de rotsen, besmeurd met bloed uit onze verbrijzelde lijkjes. Ik zou het best goed doen als dooie kat denk ik, maar van Remco weet ik het niet zeker. “Pas je een beetje op?” vraagt hij. “Ja” zeg ik. “De nieuwe weg langs de noordkust van Kreta, u treft hier vooral inheemse suïcidale poezen aan. Op de diverse parkeergelegenheden spreekt men Duits.