De Verkluwer

Als het donker wordt loop ik langs de fietsen in de straat en doe ik al hun lichtjes aan.

Ik zoek de dunne paperbacks uit de straatboekenkast en stuur ze naar de belastingdienst in hun voorgefrankeerde antwoordenvelop.

Ik ben een ontregelaar, een verkluwer, een goedaardige, meestal.

Ik bak verse broodjes voor mijn vijanden en eet ze zelf op.

Bij Starbucks laat ik Lucebert op mijn beker schrijven.

Ik sta graag tussen stellen in, als het even kan, bijvoorbeeld in de tram.

Als mijn paranoïde blowerbuurman van huis is zal ik zijn naam in chocoladeletters door zijn brievenbus duwen.

En als je op Valentijnsdag 'per ongeluk' een bos rozen ontvangt die bestemd zijn voor je collega komt dat vast door mij.

Cupido is een verkluwer, net als Sinterklaas.

Het zijn natuurlijk weer mannen die er beroemd mee zijn geworden.

Ik stond in de dierentuin en daar gelden regels waar ik me dikwijls aan hou.

Bij vier pissende beesten ben je af en moet je de tuin verlaten. Of als je meer dan twee rode vari's ziet poepen. De poep van rode vari's is vaak paars omdat die pluizebeesten zo graag rode bieten eten. Rode bieten zijn zelf ook paars, net als rode kool. Ik denk dat er al bieten waren voor het woord paars ontstond. In de schepping kwam de kleur rood nu eenmaal als eerste. Blauw was ook een latertje. Homerus noemt die helblauwe mediterranée geduurde de gehele Odyssee namelijk nog gewoon wijnrood. Maar misschien is dat omdat ook hij een verkluwer was.

Ik stond bij het olifantenverblijf en ik keek naar een bolus. Ik twijfelde over wat de regels voorschrijven bij één bolus, tot het reusachtige dier zijn staart optilde en er een klaterval van dampende urine onderuit liet stromen. Op dat moment wist ik weer wat de regel was en begreep ik de pijn die zich sinds de morgen in mijn onderbuik uitbreidde. Olifanten visualiseren nu eenmaal graag boodschappen van mijn onderbewuste.

Die zondagmiddag piste ik bij de huisartsenpost met veel moeite een dun laagje in een plastic potje. Het zag er uit als rode limonade of als wijn met water erdoorheen. Beide zal ik mijn vrienden binnenkort eens voorzetten, ter verkluwing.

De dienstdoende arts stopte een teststrookje in de limonade en stelde de blaasontsteking vast. Hij zei dat hij wel een antibioticakuur kon voorschrijven maar dat het heus niet altijd noodzakelijk was. Hij had in elk geval eerst nog wat vragen. Zoals of ik de laatste dagen nog seks had gehad? Wilde seks? De smeerlap was lang als een laken. Ik wist dat er met een 'ja' of een 'nee' niets te verkluwen viel. Voor straf vertelde ik een heel saai seksverhaal en onder tafel haalde ik zijn balpen alvast uit elkaar.

Ontkluuw-fetishisten. Ze zeggen je te gaan helpen heldere inzichten te vergaren. Soms willen ze zelfs de mogelijkheden voor je op een rijtje zetten. Afschuwlijk.

Even later verliet ik de spreekkamer met een Amoxicilline-recept. Op de gang hing een Artis-fotoprint van Mumba, het olifantenkalfje dat op 4-jarige leefdtijd aan het elephant endotheliotropic herpesvirus was overleden. Hier was ik iets kwaadaardigs op het spoor.

Hoewel het nog lang niet donker was deed ik buiten van alle fietsen de lampjes aan en wreef ik de handvatten in met mandarijn.

Dit verhaal draag ik op aan Dirty Sandra