Lavendel in Toscane

De lavendel bloeit hier overdadig tegen de Toscaanse heuvel en wekt de lusten van vlinders en bijen. Het zal wel honger zijn, en misschien wat geilheid, denken we, het ziet er uit als een onnavolgbare choreografie, fladderdansen en vleugelwieken en zacht gezoem en wuivende takjes paars. Zoveel stampij en spektakel en dat in deze hitte. Remco leest een heel dun boek van Donna Tartt, en als ik klaar ben met me daarover te verwonderen kijk ik een tijdje naar de hagedissen, die aan de schaduwkant tegen het huis opklimmen en dan verdwijnen. Een neefje fronst en vraagt waarom wij eigenlijk geen kinderen hebben. Geduldig leg ik uit dat we heus wel kinderen hebben gekregen, maar dat we die hebben opgegeten. Ik hoop op een gedachtewisseling over kannibalisme met de tienjarige. Ik blijk het echter af te leggen tegen Enzo Knol op youtube. Het zal de temperatuur wel zijn. Andere familieleden maken plannen om naar Florence te rijden maar de warmte verdampt alle initiatieven. Mijn schoonmoeder, hier meestal aangeduid als ‘Oma’, is als enige in de weer. Pannenkoeken bakken, stukken meloen verdelen, misschien zal ze ook nog koffie zetten zo, daar hoop ik een beetje op. Ik kijk weer naar de lavendel. In mijn hoofd ontstaat vanzelf een animatiebudget. Een kostenlijst van character design en animatie om zo’n struik vol fladderbeestjes te verfilmen, en meteen ook een overzichtje van wie ik daar allemaal voor zou vragen. Het heerlijke nietsdoen, zo’n vakantie.