Ver van de bewoonde wereld ligt het
plaatsje Hayworth. Om er te komen rij je vele kilometers langs heuvels
waarop muurtjes van opgestapelde stenen een poging doen patronen te
vormen. De hemel hangt dreigend laag over de aarde heen, donkergroene
en paarse luchten schieten voorbij en soms is de lucht opeens hoog en
blauw en helder en sprankelt er een meer in de diepte tussen een paar
steile hellingen. De smalle weg kronkelt zich door drie- en
vierhuizige dorpjes heen; één van die huisjes draagt vaak een naam
die verwijst naar de bestemming van de mensen die over deze weg
reizen. Wuthering Heights Hotel, Brontë Bar, B&B's: Agnes Grey,
Jane Eyre, Emily, Charlotte of Anne. In Hayworth zelf mag er niets
genoemd worden naar de beroemde familie en wijzen alle bordjes naar
de pastorie. Die heet tegenwoordig The Brontë Parsonage, dat dan
weer wel, eigendom van The Brontë-society. Het huis is al enkele
jaren na de dood van vader Patrick Brontë aangekocht met het geld van
de eigenaar van Salts Mill (zie mijn blog “Elizabeth”), en zoveel
mogelijk teruggebracht in “originele” staat, wat niet zo moeilijk
was omdat alleen de keuken inmiddels was verbouwd. Het huis is volledig ingericht en je
kunt je vergapen aan de sofa waarop Emily (30 jaar) is gestorven, de
schrijfdozen van de dames, hun polswarmers, hun 'gekruist geschreven'
brieven, de ienimienieboekjes met verhaaltjes die ze als kind
volschreven, zelf de tamelijk expliciete liefdesverklaringen die
Charlotte aan die getrouwde Brusselse schoolmeester schreef en nog
veel meer prullaria waar mijn bibliofiele hartje sneller van ging
kloppen. Ik zal mijn blog de details besparen.
Als je het kerkhof oversteekt kom je in
de kerk waar Patrick Brontë als pastoor zijn eigen kinderen
heeft moeten begraven. Hij staat als oude man prachtig op een foto.
Maar niet in de kerk, die nodig gerestaureerd moet worden, want daar
mag absoluut geen Brontë-spul tentoongesteld of verkocht worden van
de Brontë-society. Maar je mag er wél foto's maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten