zondag 23 januari 2011

One hundred percent?

We gingen naar een feestje in Zigo House. We liepen al zeker een minuut of 8 alsmaar rechtdoor vanaf ons huis en het zou dus hier ergens moeten zijn. Een oud wit huis. Tja. Ik bleef staan om een foto te nemen van de torenhoge paspoppen in een etalage. Size does matter. Aan de overkant van de straat liep een jongeman een trap op naar een oud wit huis. Zonder er bij na te denken volgden we hem. Het was een uur of tien en we kenden niemand. In een hoekje zat een DJ te VJ'en. Hij speelde een levensgrote Egyptische film af uit de vroege jaren 60. Met boeven en agenten, nonnen, mooie vrouwen en intriges. Louis de Funes kon er elk moment tussen springen maar dat deed hij niet. Aan de hoge rode muren hingen portretten en advertenties, ook heel jaren 60, van, jawel, mooie vrouwen en filmsterren. We kenden ook daar niemand van. De bar was achterin en daarnaast was de tuin. We zetten ons neer onder de bomen en vervolgden onze discussie over...ach laat ook maar. Van binnen klonk de trashy Arabic & Egyptian pop music steeds harder. Het was druk geworden en opeens kenden we iemand, en toen nog iemand en toen raakten we verzeild in een gesprek over het discours waarbinnen moderne kunst gedefinieerd en omschreven wordt en nog iets later vroeg een fashion designer to be aan Amal wat dat eigenlijk inhoudt: artist-in-residence. Eigenlijk had ik op dat moment een heel ander gesprek, met een heel ander iemand, over onze etnische afkomt. Deze Amerikaanse Palestijn met katholiek Libanese moeder vroeg zich verbaasd af of ik echt one hundred percent Dutch was. Maar ik schoof zijn ongeloof even opzij en spitste mijn oren om van Amal te horen wat het eigenlijk inhoudt, artist-in-residence. Ik kon maar de helft verstaan maar die helft was goed: Amal vertelde dat ze de kunstenaars in residentie zoveel mogelijk met rust liet in de hoop dat ze volwassen genoeg zijn om zelfstandig aan het werk te gaan. Volwassen genoeg dus, en dat zei trashy Amal, die de nacht ervoor dronken achter het stuur haar auto in de prak had gereden. Ik slikte mijn glimlach in en vroeg haar hoe ze de kunstenaars selecteerden. Op vele manieren blijkbaar, zo zijn wij bijvoorbeeld uitgenodigd omdat we aanbevolen werden. Door wie? Heel mysterieus.... Volgende week presenteert Ashkal Alwan ons werk in Tokyo op een kunstmanifestatie, ook heel mysterieus. De nacht ging verder, we hebben gedanst, gedronken, gesprekken gevoerd en uiteindelijk kenden we iedereen. En plotseling was Zigo House leeg en ging de muziek uit.