 |
| Illustratie Melissa Halley |
Er was eens een dame, ze woonde in een
groen huis in de buurt van de grijs golvende zee, westwaarts van hier.
Ze droeg ragfijne gewaden en op zonnige dagen droeg ze een
kobaltblauwe tiara in haar kastanjehaar. Ze leefde best gelukkig met
een man, twee honden, drie poezen, vier kinderen en vijf
zangvogeltjes. De kinderen huilden wel eens en groeiden steeds uit
hun kleren, en soms lag één van de zangvogeltjes 's morgens dood op
de bodem van de vogelkooi.
De man speelde vaak voor haar op zijn
gitaar haar lievelingsmuziek en de poezen krulden zich in de winter
behaaglijk op in de hondenmand, terwijl die brave lobbesen buiten
met de kinderen en hun ballen speelden.
Op een avond, midden in de zomer was
het begonnen. De man was met de kinderen en de honden aan het strand
en ze dwaalde wat door het huis, slechts vergezeld door het gezang
van de vogeltjes. Af en toe nipte ze wat van haar prosecco. Het was
warm en ze had haar allerdunste ragfijne gewaad aangetrokken. In haar
haren schitterde de kobaltblauwe tiara. Er stak een briesje op en de
dame opende alle deuren en alle ramen om het briesje te verwelkomen.
Het danste wat met haar, streelde eerst het lange kastanjehaar en
zuchtte luchtig in haar gezicht maar al gauw werd het vurig, tilde
haar gewaad op, blies langs haar billen, kuste haar borsten en
verstrikte haar haren om de tiara. Het droeg haar op zijn vleugels
naar buiten en bracht de regen mee om daarmee langs haar lichaam te
spoelen. Uiteindelijk viel ze in een lage wolkenslaap, buiten op het
terras. Zo vonden de honden, de kinderen en de man haar, die zich
naar huis hadden gespoed toen de storm opstak. De man droeg haar naar
binnen en de kinderen sloten alle ramen en deuren terwijl de honden en de katten het water oplikten dat uit haar kastanjeharen
droop.
Vanaf die dag was de dame haar
gemoedsrust kwijt. Ze opende telkens alle deuren en ramen weer,
verlangend naar de aanrakingen van de wind. Ze verschoof meubels en
kamerschermen om hem meer kans te bieden zich te midden van haar gezin
te nestelen.
Eerst, toen het nog zomer was, vond
niemand dat raar of vervelend maar toen de herfst inviel werd het
steeds kouder in huis. De vijf zangvogeltjes moesten er het eerst aan
geloven. Die lagen op een gure morgen allemaal met hun pootjes omhoog
op het schelpenzand onderin de volière. De drie poezen keken er
spijtig naar.
De man en de kinderen groeven een diepe
kuil achter in de tuin en stopten daar de dode vogeltjes in. De honden
en de poezen beloofden plechtig de lijkjes niet meer op te graven.
Een van de kinderen pinkte een traantje weg. De man vroeg aan de
vrouw of ze samen nieuwe vogeltjes wilde halen, met een wat dikker
verendek misschien, en of ze toch niet steeds de deuren wilde
openzetten, nu het buiten steeds kouder werd. De vrouw knikte afwezig
en schoof het raam open. Een zuchtje wind streelde even haar wang en
met een verrukte glimlach liep ze naar de tuindeuren toe en wierp ze
wijd open. De man strekte zijn arm uit om haar tegen te houden maar
ze was al buiten zijn bereik.
De honden en de katten werden steeds
dikker omdat hun vacht meegroeide met de winterkou maar de kinderen
werden bleker en kropen 's nachts steeds dichter tegen elkaar aan, en
dat terwijl ze nu toch op die leeftijd kwamen waarop dat niet meer
als gezonde genegenheid binnen het gezin kon worden uitgelegd. Toen
de jongste onbedaarlijk begon te hoesten en de dame in haar ragfijne
gewaden glimlachend de vrieswind binnen liet, hield de man het voor
gezien. Hij pakte zijn kinderen goed in, ving de drie poezen met hun
dichtgegroeide mottenvacht in drie kooitjes en zette ze bij de
kinderen op schoot op de achterbank van het autootje. Hij liep nog
even terug naar het huis om zijn vrouw vaarwel te kussen en zijn
gitaar op te halen. “Ga je lekker op het strand wandelen” vroeg
ze, terwijl ze verlangend naar een veelbelovend wolkendek in de hemel
keek. De man had tranen in zijn ogen, maar die zag ze niet.
Één hond was gebleven, hij was oud en
had een stramme poot. Let jij maar op de kinderen had hij tegen de
andere hond gezegd, dan blijf ik wel bij de dame.
De dame keek nog elke dag uit naar de
wind, maar hij kwam nog maar weinig, en als hij kwam hield hij het
bij een vluchtige zucht langs haar lijf. Nooit keek hij haar diep in
de ogen aan en zijn fluisteringen klonken immer hetzelfde. De dame
wist het wel maar het verlangen had zich in haar buik genesteld op de
plaats waar eens haar gemoedsrust had gewoond.
Ze liep, nu niet meer gestoord door het
punctuele gedruis van haar man en kinderen, dag en nacht blootsvoets
door het huis. Haar tiara was eens onder de sofa terecht gekomen toen
de wind haar een woest doch kil bezoekje had gebracht. Ze werd mager
en haar huid werd ruw van de ijzige regen die ze telkens weer op zich
neer liet vallen, op zoek naar de weldadige lage wolkenslaap die haar
zelden gegund werd. De meubels sleten, het groene huis werd vaal en
de oude hond sleepte zich zuchtend naar zijn mand om zich voor te
bereiden op de laatste slaap, die nu wel snel zou komen.
Zijn zuchten trok uiteindelijk de
aandacht van de dame, omdat ze dacht dat het van de wind kwam en de
hond vond toen ze op zoek ging. Ze knielde even stil bij zijn mand en
voelde zijn magere lijf rillen onder haar handen. Ze zocht naar een
deken om hem te bedekken maar vond er geen.
Toen sloot ze maar de ramen en de
deuren en sloeg een krakkemikkige stoel kapot. Ze stopte het hout in
de haard en maakte een vuur. Haar haren vielen voor haar ogen en ze
zag dat ze grijs geworden was. Vreemd, zei ze tegen zichzelf, waar
zijn de poezen heen gegaan? Er ligt hier nu alleen een oude hond. De
wind floot even door een kier in de deur en ze schoot overeind om hem
binnen te laten, maar de hond hief zijn poot op met zijn laatste
krachten. Ze zonk weer bij hem neer. De wind bonkte nu tegen de
ramen, woest omdat ze ongehoorzaam aan hem was. Ze nam de kop van de
hond op haar schoot en zong zacht een wijsje voor hem. Iets dat ze
kende van vroeger, van de gitaar. Die had zoveel meer muziek dan de
taal van haar woeste minnaar die achter de ramen klonk. Na een tijdje
gaf de wind het op, met een laatste wilde brul had hij één van de
kleine ruitjes ingeslagen en probeerde hij onder haar rafelige gewaad
te grijpen, maar de hond lag op haar schoot en gaf de wind geen kans.
Die waaide ijzig om haar heen en floot dat ze niets was en hij
nimmer aan haar denken zou en stormde van haar weg, de lucht van het
vuur met zich mee zuigend zodat de haard onmiddellijk doofde.
Het was nu donker geworden en ze huilde
een poos tot ze zag dat de hond het koud had, toen vermande
ze zich en maakte opnieuw een vuur voor die stervende oude
hond. Ze beloofde hem te begraven in het graf van zijn vogelvriendjes
en aaide hem tot na de laatste ademzucht.
(Dit verhaal is eerder gepubliceerd in Zone5300)
