Het was zowat nog half september toen we midden in de nacht naar Schiphol vertrokken. Een ware verschrikking om zo vroeg op te staan, maar als je dan toch gaat vliegen kun je er maar beter zoveel mogelijk onder lijden. Zoiets moet ik hebben gedacht bij het boeken van de reis. We vlogen naar de Cycladen, de zonsopgang tegemoet. De eerste van vier ochtendglorens die we als toerist hebben aanschouwd.
De tweede was op een morgen in Perissa aan de oostkant van Santorini.
We zijn om kwart voor zeven naar het strand gelopen voor de rozevingerige dageraad, wat al een hele beleving was. Het was al zeker 25 graden op het koudste uur van de ochtend en we hebben ons naar boven gehaast, de berg op.
Op 366 meter hoogte ligt de oude stad Thera, gesticht door de Doriërs, later bevolkt door Spartanen. Ik schreef net wel ‘naar boven gehaast’ maar we zijn natuurlijk bergbeklimmers van niks. Volgens de reisgids zou de 'wandeling' zo'n anderhalf uur duren maar wij hebben er gerust tweeënhalf over gedaan. De stad en het uitzicht zijn ontzagwekkend, zelfs voor iemand die meer van Minoërs dan van Doriërs houdt.
We zijn in ruim een uur tijd afgedaald aan de andere kant van de berg, in Kamari, waar we met een bootje om de berg heen voeren, terug naar Perissa, maar toen scheen de zon al op zijn heetst.
De derde zonsopgang was het meest roze. We zagen haar op het eiland Thirassia, toen we wederom een vroege boot hadden, om ons in de grote veerhaven op een gigantische Seajet naar Syros in te schepen.
Op Syros was Animasyros, en daar kon men in drie morgens onze workshop volgen, dus toen hadden we geen tijd voor zonsopgangen. Wel voor ondergangen, rond een uur of half acht, als we ons naar de voorstellingen haasten.
Op Syros zagen we alleen op zondag de zon opkomen. De nacht ervoor was het eindfeest, waar ik niet lang gebleven was, in de ijdele hoop een opkomende keelontsteking de kop in te drukken. Maar Remco had genoeg stem om nog urenlang over politiek en animatie te praten met de Israëlische delegatie. Tegen het ochtendgloren kwam hij bij ons hotel aan. We dronken samen thee op het balkon en zagen Helios op zijn zonnewagen langs de hemel scheren.
Daarna zijn we nog een dag in Athene geweest, waar we, tussen duizend toeristen, de Areopagos beklommen. Toen was het tijd om terug te keren. Onder de airco van het vliegtuig kwam mijn keelontsteking pas tot volle bloei en vol koorts kwam ik eindelijk thuis. Als je dan toch wilt vliegen kun je er maar beter zoveel mogelijk onder lijden. Vandaag heb ik in Amsterdam de zon zien opkomen. Hier is dat ook verschrikkelijk mooi, en inmiddels op een schappelijk tijdstip.
