Als
het donker wordt loop ik langs de fietsen in de straat en doe ik al
hun lichtjes aan.
Ik
zoek de dunne paperbacks uit de straatboekenkast en stuur ze naar de
belastingdienst in hun voorgefrankeerde antwoordenvelop.
Ik
ben een ontregelaar, een verkluwer, een goedaardige, meestal.
Ik
bak verse broodjes voor mijn vijanden en eet ze zelf op.
Bij
Starbucks laat ik Lucebert op mijn beker schrijven.
Ik
sta graag tussen stellen in, als het even kan, bijvoorbeeld in de
tram.
Als
mijn paranoïde blowerbuurman van huis is
zal ik zijn naam in chocoladeletters door zijn brievenbus duwen.
En
als je op Valentijnsdag 'per ongeluk' een bos rozen ontvangt die
bestemd zijn voor je collega komt dat vast door mij.
Cupido
is een verkluwer, net als Sinterklaas.
Het
zijn natuurlijk weer mannen die er beroemd mee zijn geworden.
Ik
stond in de dierentuin en daar gelden regels waar ik me dikwijls aan
hou.
Bij
vier pissende beesten ben je af en moet je de tuin verlaten. Of als
je meer dan twee rode vari's ziet poepen. De poep van rode vari's is
vaak paars omdat die pluizebeesten zo graag rode bieten eten. Rode
bieten zijn zelf ook paars, net als rode kool. Ik denk dat er al
bieten waren voor het woord paars ontstond. In de schepping kwam de
kleur rood nu eenmaal als eerste. Blauw was ook een latertje. Homerus
noemt die helblauwe mediterranée geduurde de gehele Odyssee namelijk
nog gewoon wijnrood. Maar misschien is dat omdat ook hij een
verkluwer was.
Ik
stond bij het olifantenverblijf en ik keek naar een bolus. Ik
twijfelde over wat de regels voorschrijven bij één bolus, tot het
reusachtige dier zijn staart optilde en er een klaterval van dampende
urine onderuit liet stromen. Op dat moment wist ik weer wat de regel
was en begreep ik de pijn die zich sinds de morgen in mijn onderbuik
uitbreidde. Olifanten visualiseren nu eenmaal graag boodschappen van
mijn onderbewuste.
Die
zondagmiddag piste ik bij de huisartsenpost met veel moeite een dun
laagje in een plastic potje. Het zag er uit als rode limonade of als wijn met
water erdoorheen. Beide zal ik mijn vrienden binnenkort eens
voorzetten, ter verkluwing.
De
dienstdoende arts stopte een teststrookje in de limonade en stelde de
blaasontsteking vast. Hij zei dat hij wel een antibioticakuur kon
voorschrijven maar dat het heus niet altijd noodzakelijk was. Hij had
in elk geval eerst nog wat vragen. Zoals of ik de laatste dagen nog
seks had gehad? Wilde seks? De smeerlap was lang als een laken. Ik
wist dat er met een 'ja' of een 'nee' niets te verkluwen viel. Voor
straf vertelde ik een heel saai seksverhaal en onder tafel haalde ik
zijn balpen alvast uit elkaar.
Ontkluuw-fetishisten.
Ze zeggen je te gaan helpen heldere inzichten te vergaren. Soms
willen ze zelfs de mogelijkheden voor je op een rijtje zetten.
Afschuwlijk.
Even
later verliet ik de spreekkamer met een Amoxicilline-recept. Op de
gang hing een Artis-fotoprint van Mumba, het olifantenkalfje dat op
4-jarige leefdtijd aan het elephant endotheliotropic herpesvirus was
overleden. Hier was ik iets kwaadaardigs op het spoor.
Hoewel
het nog lang niet donker was deed ik buiten van alle fietsen de
lampjes aan en wreef ik de handvatten in met mandarijn.
Dit
verhaal draag ik op aan Dirty Sandra
