zaterdag 3 september 2016
Death Cat Road
We rijden van Heraklion naar Rethymno in een glanzende Citroën C3. De
weg wordt aangeduid als *the new road* maar ik heb hem hernoemd als
*dead cat road*. De lijkjes langs de kant zijn talrijk. Verbrijzelde
schedeltjes en verspreide stukjes vacht. Ondertussen leest Remco
voor uit een Marco Polo reisgids: “Uitgaanstips: O Gunás: Originele
taverna in het oude centrum, waar de gastheer en zijn zonen vanaf 21:00
uur dikwijls de zelden te horen lyra bespelen.” En “X-treme:
Rockbar van twee Oostenrijkers, waar Griekse studenten als dj’s
opereren, in een 500 jaar oud huis.” Hij lacht tranen in zijn ogen van
de willekeur van de epitheta en de overvloed aan burgerlijkheid. Ik doe
mijn best om niet uitbundig mee te lachen want ik rij hard over de weg
vol haarspeldbochten en de ravijnen zijn hier diep. Ik stel me het
Citroëntje voor, ingedeukt op de rotsen, besmeurd met bloed uit onze
verbrijzelde lijkjes. Ik zou het best goed doen als dooie kat denk ik,
maar van Remco weet ik het niet zeker. “Pas je een beetje op?” vraagt
hij. “Ja” zeg ik. “De nieuwe weg langs de noordkust van Kreta, u treft
hier vooral inheemse suïcidale poezen aan. Op de diverse
parkeergelegenheden spreekt men Duits.
Abonneren op:
Posts (Atom)