vrijdag 29 juni 2018

Zomerdag



Deze zomerdag is zo uitbundig zomerdag, zelfs mijn 'stadstuin' van 3 bij 6 onttrekt zich niet aan de zichtbare zindering van de lucht, het gezoem van insectachtigen en het gejuich van het basilicumplantje dat ik in zo'n warme zonnestraal heb gezet. Op de schutting slaapt onze rode kater. Alles doet wat het hoort te doen. Een duif vliegt naar zijn vrouw in het nest op de gietijzeren draagconstructie van het bovenbuurmanbalkon. Ik vervloek hem, de schlemiel.
Ik weet wel dat de dieren zich niet kunnen ontworstelen aan hun rituelen, en dat we het daarom geen rituelen mogen noemen.
Ik veracht die duiven, ik respecteer de ratten meer. Over de ratten liggen folders in de brievenbus, en in die folders staan woorden als 'plaag', 'gevaar', 'bijten' en 'intelligent'. En die duifjes, die argeloze onbenullen, die bouwen hun nestje anderhalve meter boven de chill-out spot van twee moorddadige katten. Mijn katten. Die zelfs zonder al te veel moeite zo'n pernicieuze rat omleggen, zie daar dat kerkhof in het hoekje bij de schutting.
Er is maar één ding dat die duifjes met hun pasgeboren jongen voor een slachtpartij beschermt. Een ritueel, elke morgen uitgevoerd, meestal om tien over acht, met kattenvoerbakjes en een zakje 'gevogelte in saus'. Vanmorgen was ik wat laat, en vond ik de cyperse poes al halverwege de gietijzeren draagconstructie. De mens kan zich zo gemakkelijk aan zijn rituelen ontworstelen.
Ik hoef alleen maar iets niet te doen, en dat is dan het einde van dat duivennest.
De vrijheid van de mens is ontstellend.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten