Ik zou eigenlijk pas donderdag de uitslag krijgen. Nu was het dinsdag, in de behandelkamer van de specialist, die zorgvuldig een hechtingsdraad uit mijn arm trok. De operatiewond was vorige week gaan ontsteken en ze had me al op een ongenadig schema van antibiotica gezet, 4 keer per dag, op nuchtere maag. Ik wilde vertellen hoe ik de week was doorgekomen, met mijn eigen medicijnen en ook die van de kater die twee keer daags antibiotica behoefde en eenmaal pijnstiller, en dat de poes plots achteruit ging, dat ik haar die dag had laten opnemen. Want dat was mijn wereld die week: wanneer moet wie welke pil en met welk effect. Maar voordat ik kon beginnen met klagen keek ze me indringend aan en zei dat ze de uitslag al binnen had gekregen: geen nieuwe kanker gevonden, alleen goede cellen deze keer.
Ik kon de poes gaan ophalen bij de dierenarts, ernstige bloedarmoede was haar oordeel. Poes Tiene had zuurstof gekregen, vocht, antibiotica en Prednison en zou die nacht opknappen of er onderdoor gaan. Woensdag wilde Tiene weer eten en geaaid worden. Eten als in zelfstandig voer uit haar bakje bikken en niet, zoals het ging de laatste dagen, uitsluitend kleine beetjes zalmmousse van mijn vingers likken. Ze bleef wel in de kast onder mijn jurken liggen, ook al hield ik haar voor dat ze een week eerder nog gewoon over de schutting rende als er een mogelijke kans op zalmmousse was.
Donderdagochtend, op het tijdstip waarop ik eigenlijk de uitslag had moeten krijgen, belde ik de dierenarts om haar laatste afspraak in te plannen. Want ze wilde niet meer. Ze ging eronderdoor.
Nu hebben we nog maar een rode kater, die eenmaal daags een pijnstiller krijgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten